Op de fiets door de Camargue

Eind mei 2015 zouden we, R, E, L en ik, een tocht langs de Loire gaan maken. Het enige dat nog hing was: wind mee of stroom-afwaarts. De weersvoorspellingen waren daags tevoren slecht, dus het werd Montpellier.

Vandaaruit een aantal dagtochten gemaakt, en een meerdaagse tocht. Met de fietsen op de trein naar Orange, via Avignon en Arles naar Saintes-Maries-de-la-Mer en terug naar Montpellier. Dus afgezien van een mooie dosis cultuur (Romeinen, pausen, van Gogh) ook heel veel natuur: dwars door de Camargue.

Sinds mijn 12e wilde ik al naar de Camargue, dat wilde gebied van de Rhône-delta, met zijn moerassen, zijn flamingo’s, zijn eigen ecosysteem, zijn wilde paarden en de zwarte stieren.

Ik ben er de afgelopen jaren natuurlijk al geweest en heb er behoorlijk aan geproefd, maar nu, er dwars doorheen fietsen, geweldig! Eigenlijk is een paar dagen veel te kort, ik wil terug!!

Ieder van ons mocht een wens uitspreken voor onderweg. Het mijne was (hoe voorspelbaar) even een bezoekje aan het vogelpark (eigenlijk meer een reservaat, de vogels zijn vrij om te komen en te gaan) Pont-de-Gau. Daar kreeg ik twee uren de tijd om mijn slag te slaan.  Ik kan er wel 20 uur doorbrengen… Op een dag dan. En dan de volgende dag weer.

In Saintes-Maries-de-la-Mer kregen we kamers “donnant le marais”, precies zoals ik al hoopte: met uitzicht op het moeras. En de muggen in het moeras hadden uitzicht op ons…. Ga niet zonder Deet naar dat gebied, het is niet te doen. We kwamen bij onze kamers en vlak voor ons was een kleine zilverreiger aan het jagen, zonder zich veel van ons aan te trekken. Gele kwikstaarten scharrelden een maaltje op en wat was die zonsondergang mooi! Ik was de volgende ochtend voor de zon opging al buiten, want ik wilde geen moment missen. Rust boven het moeras. Een kudde paarden die opgedreven werd door een aantal “cowboys” die hier waarschijnlijk anders heten. Flamingo’s en kluten langs de meren.

Buiten het park was ook voldoende te zien. Op de rijstvelden stonden zwarte ibissen, de zwarte wouw is er net zo normaal als in Nederland de buizerd, de rode wouw liet zich regelmatig zien. Zelfs de Hop heb ik meerdere malen gezien en een maal kunnen fotograferen, vanuit de verte. Hij zat in een kale boom en riep: Hop-hop-hop. Zo verraadde hij zijn zitplaats. Foto van te ver weg, moet een keer beter…

Deze blogjes gaan over natuurfotografie, ik zal jullie de cultuur besparen, maar geloof me: die was ook prachtig. Het bruggetje van van Gogh, het nachtcafé, de paleizen en het amfitheater, prachtig allemaal.

En de Loire dan? Op de terugreis hebben we nog een dagje langs de Loire gefietst. Toen besloten we: het wordt de volgende keer wind mee. Want op dat platte land langs de Loire kan het stevig waaien….