Tiengemeten

Gisteren hard gewerkt en alle administratie afgehandeld. Daardoor hadden we vandaag vrij gespeeld. Maar wat doe je opeens met zo’n zee van vrije tijd?

Op de routeplanner bleek dat het eiland Tiengemeten maar een half uurtje rijden was. Tegen R had ik niets gezegd over onze bestemming, alleen dat hij warme kleren aan moest en dat er brood mee moest. En schoenen die tegen modder konden. Dus op tijd vertrokken en om 10 uur zaten we op de pont op het Haringvliet. R vond het een prima plan! De zon scheen, het was onbewolkt en we hadden ons goed aangekleed (1 december tenslotte en maar 6 graden…)

Het licht was prachtig en al gauw bleek onze kleding een beetje te warm.  R had bewust zijn zonnebril thuisgelaten en we hadden allebei een poncho ingepakt. Verkeerde inschatting!

R is nogal gecharmeerd van roofvogels en werd op zijn wenken bediend.

Een torenvalkje, man. Vervolgens kwam er een buizerd overvliegen.

Op een moment vlogen er in de verte, in het Haringvliet, 1000 ganzen op. Enorme herrie maken die samen!

Ook eenden, volop. We kennen de eenden niet voldoende om te weten om welke soorten het ging, maar soms gingen er enorme vluchten de lucht in.

Een sperwer vloog dichtbij over. Mooie vogel, een enorme slimme rover, maar daarover schrijf ik een ander blogje.

En dan nog een alom vertegenwoordigde buizerd, uiteraard. Als je in Nederland een roofvogel ziet, dan is het in 90% van de gevallen een buizerd. Soms zijn ze licht gekleurd, met veel wit in de veren, soms heel donker. Ze zitten vaak op een hoog uitkijkpunt. Dan speuren ze met hun scherpe ogen de omgeving af en slaan toe als het kan. Deze vogel doet het goed en is soms vanuit de auto dicht te benaderen. Als je dan de auto stil zet dan vliegt hij weg….

Zie je de kleurverschillen tussen deze twee buizerds?

Tiengemeten was vroeger gewoon een eiland met landbouw en veeteelt. De boeren zijn uitgekocht en de dijken zijn doorgestoken. Zo is het eiland terug gegeven aan de natuur. Het voelt vreemd aan voor een Nederlander om land dat was veroverd op het water terug te geven aan het water. In een wereld waarin nog veel honger is kan je daar anders over denken. Maar het is ontegenzeglijk een prachtig natuurpark geworden.

Dit huis stond ooit in een weiland. Nu staat het midden in een meer en zal langzaam vervallen. Misschien zitten er inmiddels vleermuisjes op zolder en wordt het dak gebruikt door vogels die aan het jagen zijn. Over een tijdje, niet al te lang, zal het niet meer dan een ruïne zijn die ons herinnert aan de landbouwtijd van ooit.

Hoe je er ook over denkt, niemand kan ontkennen dat de schoonheid en de ruigheid van het terrein zijn meerwaarde heeft. Het was een prachtige ochtend op een prachtig eiland en we komen zeker terug!