Oog in oog: macro

Als je een kind fotografeert, dan doe je dat niet van boven af maar dan zak je door je knieën. Anders krijg je alleen de bovenkant van het hoofdje, en dat was niet de bedoeling. Je stelt ook scherp op de ogen. Altijd op de ogen.

Met macro werkt het precies hetzelfde.

Toen ik voor het eerst met Ghita op stap ging merkte ik dat ze heel vaak op haar knieën lag, of zelfs nog platter. Ik heb dat ook eens geprobeerd en de foto’s worden onmiddellijk beter!

Voorbeelden.

De eerste foto, plat van boven, is duidelijk herkenbaar: een Lieveheersbeestje. Maar is het ook een goede foto? Nou, nee.  Met het tweede monstertje sta je oog in oog, het kruipt als het ware naar je toe. De scherpte ligt op het oog. De facetten ervan zijn duidelijk te zien. Ik vind de 2e duidelijk beter als foto.

Zo blij dat ik een libelle zie die even stil zit dat ik onmiddellijk, zonder nadenken, een foto maak. Kan ik net zo goed niet doen, want dit is er geen waar je later trots op bent. Het is, zoals R dat noemt, een bewijsplaatje. Je kunt bewijzen dat je hem gezien hebt, meer niet.

Na die eerste foto zit het beestje nog steeds stil. Ha, die is voor mij. Dan ga je je instellingen controleren, je standpunt zoeken en voorzichtig door de knieën. Langzaam naderen. Als je te snel gaat, of als je tussen de zon en je onderwerp komt, dan is de kans verkeken. Als je langzaam dichterbij komt, zonder haast, dan blijft het diertje wellicht zitten en kan je de foto maken. Vooral als het nog koud is, vroeg in de ochtend, zijn de insecten trager en makkelijker te fotograferen. Heel vroeg in de ochtend zit er soms nog dauw op de libellen. Heel mooi, maar wel erg vroeg…

Op pad door de AWD zie ik deze libelle op het pad zitten. Foto genomen zoals ik stond. Dat kan ik eigenlijk net zo goed niet doen.  Ik HAD dus plat op mijn buik moeten gaan liggen, en dan op ellebogen en tenen voorzichtig naderbij moeten komen. Dan was het zeker een goede foto geworden.

Deze zat op een takje. Dat doen libellen vaak, ze nemen een iets hoger punt in vanwaar ze de omgeving goed in de gaten kunnen houden. Zo jagen ze. Als ze even opvliegen dan komen ze vaak weer terug naar dat takje, dus stilletjes blijven zitten of liggen en hopen op een goede afloop.

Soms heb je geluk, dan zit er een wat hoger zodat je comfortabeler kunt gaan zitten.

Met bloemen werkt het net zo. Ze hebben wel geen oogje maar het is vaak mooi om op gelijke hoogte met ze te komen.

Dit wilde hyacintje is van bovenaf genomen. Lekker makkelijk, gewoon rechtopstaand en klik…

Snap je wat ik bedoel?

Terwijl je zo bezig bent, zoekend naar een mooie foto, concentreer je je volledig op je onderwerp en je toestel. Voor mij is dit een vorm van meditatie. De spanning van de “jacht” en de schoonheid van de natuur bij elkaar.  Zen.

Je kan het jezelf ook makkelijker maken: Als je een relatief stil insect ziet, dan kan je die voorzichtig met tak of blad en al op een tuintafel zetten. Dan kan je lekker op een stoel gezeten precies doen waar je goed in bent. Zorg er voor dat je het insect weer terug plaatst waar het vandaan kwam of de vrijheid geeft om weg te vliegen als het nodig is. Geef het eventueel wat suikerwater om aan te sterken en als dank voor de medewerking.

O ja, vergeet niet dat de winter, die lange tijd zonder bloemen en insecten, een prima tijd is om aan de keukentafel te oefenen met je apparatuur en de instellingen. Als het dan spannend wordt, dan ken je je spullen en weet je precies wat je moet doen. Onderwerp? Bosje bloemen, orchidee, voor mijn part een klein beeldje. Het gaat er niet om om een mooie foto te maken maar om de techniek en je apparatuur te leren.

Ben benieuwd…. Laat je wat horen?